Zitten is het nieuwe roken

Lief Dagboek,

Terwijl ik hier zit te typen en nog maar eens een sjekkie opsteek realiseer ik mezelf dat wat 30 jaar geleden als normaal werd beschouwd, nu niet meer vanzelfsprekend is. Feitelijk, volgens de berichtgeving anno 2019, is zitten en ook nog roken hetzelfde als jongleren met 3 defecte handgranaten. Dus de rest van het verhaal zal ik vandaag staand gaan typen, scheelt toch de helft.

Andere mensen

Moe word ik soms van het fenomeen ‘andere mensen’. Het valt steeds meer op hoe men meent zich met een ander te bemoeien en zelf als een soort heilig verklaarde moeder Theresa door de samenleving te bewegen. Zo is het natuurlijk erg knap dat er mensen zijn die 4x per dag, zonder blikken of blozen, een groene spinazie shake naar binnen werken. Maar wat is het toch bijzonder irritant dat ik dat dagelijks moet meekrijgen. Leuk voor je, ik eet ook een paar keer per dag, hoor je mij ook niet over. Nu is dat het ergste nog niet maar vaak als men over de dubieuze eetgewoonten van zichzelf beginnen, dan wordt de medemens er onvermijdelijk in betrokken. “Zou jij ook eens moeten doen,” hoor ik dan. Als ik dan antwoord, “Ik moet helemaal niks,” dan levert dat vaak veroordelende en gekwetste wenkbrauwen op. Het wordt nog erger als ik daarna een sjekkie opsteek en zeg, “Ah lekker, zou jij ook eens moeten doen.”

Helaas blijft het niet bij die bemoeizucht, mensen zijn ook zo verschrikkelijk snel gepikeerd anno 2019. Zo stond ik laatst in de buurtsuper de AH (nee niet de Adolf Hitler, de Albert Heijn). Waar ik aan de kassa mijn boodschappen stond af te rekenen. Achter mij stond een dame met 2 koters, die ook hun boodschappen op de band hadden gelegd. De kassière vraagt aan mij, “Horen zij bij u?” Waarop ik omkeek naar de kinderen en weer terug naar de kassière en zei, “Gelukkig niet!” Jullie hoeven niet te speculeren dat die zuurpruimerige moeder niet heel blij was met deze opmerking en mij ook nogal dreigend en vragend aankeek hoe ik dat durfde te zeggen. Eerlijk is eerlijk, het was waarschijnlijk ook vreemd geweest als ik had geantwoord “Nee, helaas horen deze prachtige kinderen niet bij mij.”

Het is nooit goed

Daar komt ook nog eens bij dat mensen bijvoorbeeld niet echt aan het milieu/ klimaat willen werken. Men wil gewoon een goed gevoel over zichzelf hebben zodat ze vooral op hun medemens kunnen neerkijken. En dat is dus wel iets waar ik warm van word, ik kan die eigenschap van sommige mensen best waarderen. Van die mensen die ‘s nachts met een snoeiharde erectie in bed liggen omdat ze in hun over-geïsoleerde huis alleen het gesnor van de warmtepomp horen. Dat soort mensen die dan aan mij vragen, leunend tegen hun Prius en met de neus iets richting de hemel, “Zeg Rick, moet jij geen zonnepanelen?” Bewust laat ik dan een stilte vallen om te gaan zitten, een sjekkie op te steken en dan zeg ik: “Ik moet niks, ben al blij dat ik sinds vorige maand mijn batterijen niet meer bij het restafval flikker.”

X Rick