Wonderkinderen I

Lief Dagboek,

Nu ik de magische en eerloze grens van 30 levensjaren ben gepasseerd, bespeur ik toch enige veranderingen in mijn leven en omgeving. Naast dat je in een door vrienden en media aangeprate pre-midlife crisis belandt, schijnt het normaal te zijn dat je omgeving zichzelf begint voort te planten. Iedere vriendin en vriend die dit jaar een kopie van zichzelf hebben mogen ontvangen, nogmaals van harte gefeliciteerd. Jullie kinderen zijn niet altijd even knap maar wel altijd bijzonder. Tenminste voor jullie dan, ik mag ze nog niet helemaal. Mensen die mij geen gedag zeggen als ik binnenkom heb ik niks mee, baby of niet. Wellicht dat zich dit over een paar jaar hersteld als betrokkenen zich de ‘Neerlandsche’ taal machtig hebben gemaakt. Tot die tijd praat ik ook niet meer tegen hen.

Gelukkig zijn alle kersverse minimensen in onze kring gezond en wel ter aarde gekomen, de één met wat meer moeilijkheden als de ander maar dat hoort er helaas bij. Wat mij ook opvalt als niet ouder zijnde, is dat het een verademing is dat geen van de vrienden het zogeheten ‘ons kind is de beste’ syndroom heeft.

Ons kind is de beste!

Iedereen kent ze wel, ouders van wie hun kind de aller maar dan ook de aller beste is! Dit begint al lang voor de geboorte. Alsof de wereld zich op kan maken op de terugkeer van ‘de Verlosser’ in de vorm van de zwangerschap van bijvoorbeeld Pieter en Denise. Door middel van een ‘gender reveal party’ wordt wereld kundig gemaakt welk geslacht ‘de Messias’ zich zal aanmeten bij zijn/haar opstanding.

Vlak voor de bevalling wordt er ook een ‘babyshower’ gehouden om de Verlosser voor de geboorte al tevreden te stemmen. Met veel thee en gebrachte offers in de vorm van de vele cadeautjes. Het kind is al tot op het bot verwend voordat het überhaupt een adem teug heeft genomen van de ongezonde westerse lucht.

En dan is het moment daar, het moment waarop de wereld niet stopt met draaien maar er wel een nieuw minimens ter wereld wordt gebracht. Iedere bevalling lijkt mij moeilijk en eerlijk gezegd gewoon een hel voor de zwangere vrouw. Maar niet als je ouders wordt van de aller maar dan ook allerbeste baby ooit geboren. “Nee hoor het deed helemaal geen pijn, bovendien is Pieter dusdanig geschapen dat de rommel al op maat was gebracht voor de komst van ons wonder”,  aldus Denise. Waarop vader Pieter bevestigd: “inderdaad, Max Verstappen kan hier nog wat van leren, de bevalling ging sneller dan de gemiddelde pitstop”.

Dee-Jay de Vries

Nu het ongeëvenaarde wereldwonder zich dan eindelijk onder ons stervelingen bevindt, moet hij natuurlijk ook een unieke naam hebben. Na een aantal dagen als ‘Messias’ door het leven te zijn gegaan is er dan eindelijk witte rook, hij heet “Dee-Jay”.

De geboortekaartjes worden verstuurd en het huisnummer bordje wordt aangepast:

Familie de Vries:

Pieter
        Denise
                  en
                     Dee-Jay

Hoe het ongeëvenaarde leven van Dee-Jay de Vries zich verder ontvouwt? Daar kom ik later op terug. Voor nu wil ik ouders vragen die van zichzelf weten dat ze het ‘ons kind is de beste’ syndroom hebben, vooral niet te reageren. Mochten er mensen zijn die hun wonder toevallig ook Dee-Jay hebben genoemd. Nee, het spijt mij niet en ga alsjeblieft naar het gemeente huis en vraag een naamsverandering aan omwille van Dee-Jays toekomst.

X Rick