Lief Dagboek,
Het gooien van een handgranaat is misschien wel één van die ervaringen waar je met ontzag en spanning naar uitkijkt maar wat uiteindelijk een beetje een anti climax is. Ik weet het nog goed, tijdens de AMO (Algemene Militaire Opleiding) dat er op het rooster verscheen; Schietweek op het ISK te Harskamp. Naast een dag of 3 op de schietbaan was er een dagdeel gereserveerd voor het werpen van een handgranaat. Superspannend natuurlijk, de meeste jongens van mijn leeftijd hadden uiteraard nog nooit een echte handgranaat gezien. Behalve als je uit de wijk Kanaleneiland in Utrecht kwam, dan misschien wel.
Werp!
De dag der dagen was aangebroken. Wij gingen met goegemeente richting de handgranaatbaan. De emoties van spanning en enthousiasme werden tijdens het veiligheidspraatje al vakkundig de grond ingeboord. Toegegeven, een handgranaat is een vervelend dingetje om op het verkeerde moment uit je handen te laten vallen maar toch, er werd nogal spastisch over gedaan. Wellicht door wat minder goed gelopen handgranaat-gooi-dagen in het verleden maar goed. We gingen van start en mochten met zijn dertigen plaats nemen in de bunker naast de baan. Er kon maar 1 pax tegelijk gooien dus we zaten daar nog wel een paar uurtjes. In de bunker was het heet en uiteraard omdat het vlak na de vettige Paresto lunch was, rook het sowieso al naar zweet in de bunker en bij tijd en wijle een heerlijk vleugje stront. Na een hele lange tijd was ondergetekende aan de beurt voor het werpen van de granaat. Ik loop de bunker uit en kom aan bij 1 van de kaderleden. Mij serieus aankijkend reikt hij mij de granaat in kwestie aan. Dit ging op een dusdanig gespannen manier dat als je het toen nog leuk vond, dan was die emotie nu gesmolten als een sneeuwpop in juli. Je moest de granaat aanpakken en op dusdanige wijze dat de volgende keer dat hij je hand verliet, zou dat zonder de pin zijn.
Daarna mocht je nog even wachten, net lang genoeg om goed kramp in hand te krijgen alvorens je naar het werppunt te begeven. Daar stond kaderlid nummer 2 je op te wachten en die had hele heldere instructies. “Verwijder de beschermingskap!” Op dit punt kun je vergeten wat je op televisie hebt gezien. Een handgranaat laat zich niet zomaar wedstrijdgereed maken, die kut kap die gaat er al bijna niet af. Na wat geklungel was de kap eindelijk verwijderd en was het zover. De pin mocht eruit. Wederom zou ik hier als niemand keek, een tang voor gebruiken. De dag dat iemand dat ala Rambo met zijn tanden doet is dezelfde dag dat je een bezoekje tandarts mag afleggen. Vervolgens kwam het bevel “Werp!” Ik wierp. Zoals aangegeven moest je blijven kijken tot de handgranaat was neergekomen voordat je je in dekking liet vallen. Dat was een hele lange anderhalve seconde kan ik je zeggen. Eenmaal op de grond zei kaderlid nummer 2, “Je gooit als een wijf!”. Dit was geen nieuws voor mij, gooien is niet mijn ding kennelijk hadden kaderlid nummer 2 en ik nog niet lang genoeg kennis gemaakt dat hij dat nog niet wist.
Kerels die net zo slecht gooiden als ik mochten doodleuk nog een keer gooien. Ik heb er die dag dus 2 mogen werpen. Iets wat een rode draad werd in mijn carrière. Er zijn maar weinig mensen binnen de NAVO die meer handgranaten hebben gegooid.
Uruzgan
En dan komt de dag dat je op uitzending gaat. Je komt aan in het gebied en daar staat de OPC. Hij graait in een kist met handgranaten en gooit er 1 aan “Hier jong, hedde ook een aardappel voor de dorst!”
X Rick
