Lief Dagboek,
Quarantaine bevalt mij tot dusver heel erg prima. Zelfs het halen van boodschappen is voor mij nu een aangename ervaring. Daar waar ik eerst gek werd van overhaast volk en de kinders welke liepen te zeiken om voetbalplaatjes en/of mini’s, is het nu verdraait kalm voor de deur van de lokale buurtsuper. Mensen kijken angstig om zich heen terwijl men noodgedwongen op zeer rustige wijze door de winkel verplaatsen. Het verplichte winkelwagentje is dan ook een geweldig concept en terwijl ik met de zelf-scanner alle producten kan inladen, hoef ik dan ook geen woord te wisselen tijdens mijn hele supermarkt bezoek.
Kapper
Wat wel een letterlijk groeiend probleem is, mijn haar. Het valt nu nog mee maar binnen enkele weken zal mijn coupe rampzalige vormen aan gaan nemen. Mijn vrouw haar handen jeuken al om mij, net zoals vice premier Hugo de Jonge, te voorzien van een gelikt kapsel. Helaas bibber ik al bij de gedachte dat ik mijn bruine lokken laat mishandelen door een geweldig mens maar waarschijnlijk beroerde kapster. Angst is in deze WEL een goede raadgever.
Welcome to Thunderdome
Dat ik echt een uitgezakte Nederlander ben welke constant vermaakt dient te worden door de prestaties van een ander, wordt nu ook pijnlijk duidelijk. Geen wielrennen, geen Formule 1, zelfs geen voetbal. Ik weet mezelf geen raad en probeer dan ook nu mezelf te vermaken door overal een wedstrijd in te zien. Ik overweeg zelfs om insecten te gaan vangen en die tegen elkaar te laten vechten in een kartonnen doos. Terwijl ik dan met een ontbloot bovenlijf als een soort verkapte Tina Turner uit Mad Max, Beyond Thunderdome, in mijn eentje door de tuin schreeuw:
“Two men enter; one man leaves!”
Zal het slechts een kwestie van tijd zijn voordat mijn buren mij op laten nemen in een gesticht.
X Rick
