Lief Dagboek,

Nu we allemaal aan huis gekluisterd zitten en het gros van het land dit jaar ouderwets met de pleerol onder de arm op een Brabantse camping rondwaart, maken we ons op voor oer-Hollandse taferelen deze zomer.

Je gaat jezelf bijna afvragen waarom men nog bestemmingen zoekt aan de andere kant van de wereld. Cultuursnuiven en je leven verreiken is natuurlijk mooi. Echter, wat hebben bijvoorbeeld de locals in India eraan dat jij met je volgevreten westerse hoofd gaat rondsluipen door de sloppen van Mumbai? Na een paar weken ben je weer vertrokken en heb je misschien een keer 100 euro gedoneerd aan een weeshuis en nu voel je je voor de rest van het jaar weer goed over jezelf.

Oud Hollands kamperen

Nu men in India terug de huizen in wordt geslagen door de lokale politie, waar door Corona “No Life Matters” de boventoon voert, wordt het land momenteel niet heel aantrekkelijk om naartoe te gaan. We overwegen weer om lekker naar de Brabantse camping te gaan. De voorpret is begonnen, een rustige vakantie op camping “D’n rotte Bosschenaar”.

D’n rotte Bosschenaar

De camping doet natuurlijk zijn naam eer aan. Gezelligheid en achterklap voeren de boventoon in Brabant, zo ook op “D’n rotte Boschenaar”. Heerlijk weer een ons kent ons camping. De romantiek van het opzetten van het tentje, de ruzie met de tentstokken, smerig stil de liefde bedrijven want de buren liggen 1 meter verderop, het hoort er allemaal bij. Tot je de volgende ochtend wakker wordt.

Zoals iedere ochtend, eerst even lekker schijten. Onderweg naar het toilet huisje kom je vreemd genoeg alweer wat bekenden tegen. Vage kennissen. Mwah dat is niet zo erg. Na een kort praatje kom je er achter dat ze om dezelfde reden als jij naar D’n rotte Boschenaar” zijn gekomen. Vliegen naar Azië vonden ze te riskant. Je begint jezelf af te vragen of je niet beter thuis vakantie had kunnen vieren. Op het toilet beluister je naar geluiden welke je mag verwachten op een openbare sanitaire voorziening. De lucht en het geluid van gespetter zijn niet te harden. Tijdens het handen wassen komt de dader van dit bruine geweld ook zijn toilet hokje uit. Verschrokken zie je dat het de buurman van thuis is. “Hey! Jij hier? Kom anders gezellig eten vanavond, we hebben nog bruine bonen van gisteren over!” 

Je loopt verschrokken terug naar je tentje en begint jezelf nu echt af te vragen of dit het allemaal waard was. En dan te beseffen dat je nog 12 dagen moet. Je voelt in je zak en een voelt een briefje van 100. Het besef komt al gauw dat je je liever terug je hotel in laat slaan in Mumbai dan 12 dagen de lucht van de buurman in te ademen.

X Rick

Wanneer je een reactie plaatst zal ik deze eerst handmatig goedkeuren om spam tegen te gaan.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *