Lief Dagboek,
Laat ik vooral beginnen met de voordelen van de kinderopvang. Er werken lieve mensen en je kind ziet ook eens iemand anders dan jouw ouderlijke patroon. Daarnaast leren ze ook dingen die ze thuis niet meekrijgen, zoals “nee” bijvoorbeeld. Iedereen denkt altijd dat opvoeden hen op het lijf geschreven staat. Dit valse gevoel van zelfoverschatting verdwijnt als sneeuw voor de zon, en voor je het weet sta je een discussie te voeren met iemand die je nog niet eens kunt verstaan. Het levert mijn zoon Duc trouwens ook de charmante bijnaam “Ductator” op. Maar dat terzijde.
De nadelen
Het wegbrengen van je kinderen naar een roedel vreemden is sowieso een beetje vreemd, maar goed, alles went. En dan breekt het najaar aan. De eerste snotneuzen zie je al voorbij schuiven op een willekeurige maandag in de hal van de betreffende firma. “Ach, zo’n vaart zal het toch niet lopen,” denk je dan. We zijn nu anderhalf jaar verder, en ik ben nog nooit zo vaak ziek geweest door achtereenvolgens, en op alfabetische volgorde: coronavirus, diarree, griep, norovirus en een voorhoofdsholteontsteking. Daarnaast heb ik in de zomer van ’24 nog noodgedwongen een kies moeten laten trekken. Hier kan de opvang waarschijnlijk niks aan doen, maar uitsluiten kun je het dus nooit, hè.
Nu ben ik liever zelf ziek dan dat ik mijn zoon ziek zie zijn, maar bovenstaand rijtje heeft hij natuurlijk ook gehad, met als enige verschil dat hij er kiezen bij kreeg en ik er eentje kon afschrijven.
Andere ouders
Tot zover de gezondheidsschade die je als gezin ondergaat. Er zijn ook andere “dingetjes”. Op de dagen dat je je kindje weer gaat ophalen bij de opvang, terwijl je je afvraagt welke builenpest je vandaag weer in huis gaat halen, kom je natuurlijk ook andere ouders tegen. Ik kan hier een lang verhaal van maken, maar andere ouders zijn eigenlijk gewoon irritant.
Of ze gebruiken de hal van de opvang als een soort praatpaal, alsof ze de hele dag niemand gesproken hebben en nu eindelijk iemand hebben gevonden om tegenaan te kletsen. Of ze gaan hun kind aankleden op de manier zoals het kind zichzelf zou aankleden: al dweilend en liggend op de grond. Ik vind dat raar.
Maar goed, als je dan al struikelend over ouders en kinderen je eigen kind naar buiten weet te manoeuvreren, ben je er nog niet. Als je pech hebt, rukt je kind zich van je los en besluit om als één of andere Che Guevara het leegstaande speelhuisje te kraken om er voorlopig niet meer uit te komen. Het resultaat is dat je, als een soort Femke Halsema, alle falende diplomatieke tactieken uit de kast haalt terwijl je dondersgoed weet dat je binnen luttele minuten als volwassene een inval moet gaan plegen op een kabouterhuisje om je kind terug te halen.
X Rick
