Lieve Meneer Hoek,
Tot mijn grote bewondering zag Nederland vorige week uw brief in de krant verschijnen waarin u uw verhaal uit de doeken doet. U beschrijft de oorlogsjaren waarin u als jongeman opgroeide en ontwikkelde en hoe dit eigenlijk de rest van uw leven een rode draad is gebleven. Niet omdat u gehoord wilde worden maar om de jeugd van nu te wijzen op hun verantwoordelijkheidsgevoel in de huidige situatie waarin we met elkaar een pandemie doormaken.
De jeugd
Hoewel uw brief door velen is ontvangen als een reminder dat dit op zeker niet de meest beroerde tijd is van de laatste 100 jaar. Zou 2020 niet 2020 zijn als de millenials gewoon niet begrijpen wat de jaren ’40- ’45 eigenlijk betekent heeft voor uw generatie. Iedere reactie op uw betoog begint altijd met begrip maar al snel verandert de toon in het eeuwige “ja maar wij”. Het is kenmerkend hoe mensen zich durven te herkennen in uw generatie terwijl er nu zeker crisis is maar er geen bezetter is die op ieder moment je kan komen afmaken en als het hem blieft je gezin afvoert en die eveneens van het leven berooft. Kennelijk trekt de generatie van de toekomst hier een vergelijking die best wel walgelijk is.
De “ja maar generatie”
Is een door ons zelf gecreëerd monster. De vrijheid die millenials altijd hebben genoten mag hen niet worden ontzegd. Althans dat vinden zij zelf. Dit is het moment om de verantwoordelijkheid te nemen waar de jeugd altijd naar smacht. Echter als het dan betekent dat er dingen gelaten moeten worden dan haken ze af en begint het “Ja maar”. “Ja maar mijn examenfeest” “Ja maar mijn vakantie”. Jongeren denken nog steeds dat er over al op kan worden afgedongen als het hen raakt. Misschien zouden ze eens wat meer aan u kunnen denken de volgende keer dat ze zich weer benadeelt voelen.
De zin “Ja maar” kunnen ze beter omzetten naar “Ja meneer Hoek, u heeft gelijk, ik doe wel een jaartje rustig aan, bedankt voor uw bewezen dienst”
X Rick
Mooi geschreven Rick
Bedankt Ronald!