Lief Dagboek,
Uiteraard volg ik mijn oud werkgever op de sociale media. Het is mooi om te zien hoe het bepaalde takken vergaat van de Koninklijke Landmacht. Wat veel mensen buiten defensie om niet snappen is dat het leger an sich niet iets is om heel vrolijk van te worden. Het leger is de overkoepelende organisatie van de eenheid waar je gediend hebt.
Je bent dan ook eerder geneigd om te praten over de eenheid waar je hebt gediend dan te praten over het leger. Het leger zit op de Kromhout kazerne in Utrecht, op alle andere kazernes vind je wél leuke eenheden.
Herintreder
Zo zag ik een tijdje geleden een oproep of je als oud militair het zou zien zitten om opnieuw te dienen. Ik heb het nooit serieus overwogen gezien ik wel goede en slechte herinneringen heb aan mijn oude eenheid, het leger kan wat mij betreft de boom in. Toch kroop mijn fantasie waar het beter niet naartoe kon gaan. Wat als ik mijn carrière zou voort zetten? Of nog erger, wat als ik en mijn oud collega’s zich opnieuw zouden aanmelden aan de poort van het bekende?
Een objectief oordeel is snel geveld door mijn brein, het is fysiek en mentaal onmogelijk om opnieuw te dienen voor mij en een groot gedeelte van “de jongens”.
Ten eerste zijn de meeste gewoonweg te dik geworden om überhaupt nog achterin een pantservoertuig te kruipen, de baas zou dan moeten beslissen dat er niet langer 8 paxen achterin zitten maar 4 paxen. Daarnaast zouden de stoelen aangepast moeten worden aan het westerse lichaamsformaat die we ons inmiddels hebben aangemeten. Dan hebben we het alleen nog maar over het zitten in de wagen. Bij het sein uitstijgen wordt het ook weer een ander verhaal, er zou een gecamoufleerd hulpstuk aan de achterklep moeten hangen om fatsoenlijk uit te kunnen stijgen. Mochten we dan met zijn vieren naast de auto komen te staan dan zal het ook weer een uitdaging worden om op de juiste positie te komen, een terreinvaardige rollator zal misschien soelaas bieden.
Het fysieke gedeelte is dus wel op te lossen, ware het niet dat ik nu al geen knieën meer over heb en zelfs op mijn Swiss sense matras al last van mijn heup heb. Ik gruwel dan ook bij de gedachte over de staat van mijn lichaam na de 2e ronde dienen. Dat wordt een volledig lichaam ruilen bij het KPU bedrijf (Kleding en Persoonsgebonden Uitrusting), en bij het KPU komt van ruilen, huilen. Over huilen gesproken..
Huilen
Naast de fysieke beperkingen zijn ik en sommige andere collega’s mentaal niet meer zo weerbaar als vroeger. Daar waar vroeger doodsangst en ellende een gezellig tijdverdrijf was waar geregeld om werd gelachen, ligt dat nu even anders.
Als ik tegenwoordig al in bad stap en erachter kom dat het water toch te koud is, schiet ik al vol emoties. Een te lauw biertje opentrekken resulteert al gauw in een snikkend relaas “Hoe heeft dit kunnen gebeuren, dit kan ik niet aan”. Laten we eerlijk zijn, ik jank tegenwoordig al bij films zoals Free Willy. Man, ik beef al bij de gedachte dat ik opnieuw in het bos lig en iemand midden in de nacht fluistert, “Rick je hebt wacht”.
De conclusie is dan ook dat tenzij de baas rollators, fysieke hulpmiddelen en een geestelijk verzorger iedere minuut van de dag paraat heeft staan dat het herintreden weinig tot geen zin heeft voor beide partijen.
Het is wel goed zo.
X Rick
Herkenbaar, zeer mooi en realistisch verwoord. Top
Bedankt Kris!
Hoi Rick
Jij kent mij niet….persoonlijk maar via Esmy heb ik het een en ander vernomen.
Ik moet echt zeggen dat jij met respect spreekt over jou oud werkgever chapeau…..zeker gezien het gene jij hebt meegemaakt en hebt ondervonden….
Heel veel sterkte….met alles wat op je pad komt…..
Respect is echt het woord wat jij wat mij betreft verdient
Thanks Nandy, ook al is dit blog louter satire, bedankt voor je lieve woorden. We zien elkaar vast een keer persoonlijk!
Goedenmorgen Rick,
Heel reëel verhaal, alleen wat bedoel jij met: op alle andere kazernes vind je wél leuke eenheden.
Welke ervaring heb jij daarmee?
Daar werken mensen die met heel veel plezier uitrustingsstukken aanschaffen en modificeren die voor de Nederlandse (westerse) militair heel goed bruikbaar zijn.
Dat werk wil je toch niet door de eenheden zelf laten doen?
Houd stand, hulp is onderweg!
Groet Enrik
Hoi Enrik,
Gelukkig heb ik niets tegen mensen die werken op de Kromhout, echter heb ik niet zo’n goede ervaring met mijn bezoeken aan de Kromhout. Ik heb er nog gesport voor het in de verbouwing ging, dat was dan wel weer leuk. Nu is het verbouwd tot een prijzig Noord Koreaans complex terwijl er op andere kazernes de slagbomen zelfs aan het rotten zijn geslagen. Het blijft een bijzondere plaats.