Lief Dagboek,

Ik heb een paar maanden terug een elektrische fiets gekocht. Nou ja ik, iedereen weet dat op het moment dat je een vrouw hebt alles ietwat communistischer wordt. Wij, wij hebben een fiets gekocht.

Wie denkt dat ik als oud pantserinfanterist een E-bike voor bejaarden vind, die heeft het mis. Ik ben, net als de rest van de maatschappij ietwat vernichterd. Niet langer overbluf ik vriend en vijand met grote prestaties, ik omarm mijn zachtere kant en laat mij gemakkelijk door de regio vervoeren op mijn gloednieuwe E-bike en verwelkom het hoongelach door simpel nog harder van enige kritiek weg te fietsen.

Vrije training

Het was eerst wat onwennig toen “wij” de E-bike net in ons bezit hadden. Het is even wennen om met zoveel snelheid en zo verschrikkelijk weinig inzet met 25 kilometer per uur door de Betuwe te razen. Ik was dus erg voorzichtig en benutte nog lang niet 100% van de power train. Ik nam de tijd om mijn nieuwe plaats in de rangorde van het dagelijks verkeer te leren kennen. Ik liet nog weleens andere fietsers passeren, als een geruisloze aankomende dictator van het fietspad, waanden de anderen zich nog veilig en sneller. Er leek geen vuiltje aan de lucht voor de ANWB stelletjes die moeiteloos het fietspad domineerde. Geduldig wachtte ik af en bleef oefenen.

Koning van het fietspad

Na een trainingsafstand van bij elkaar zo’n 200 kilometer was het zover. Ik wist dat mijn tijd was gekomen. Mens en machine werden 1. Net zoals bij de gerechten van Knor, 90% van de fabrikant en 10% inzet van ondergetekende.

Ik formeerde mezelf richting het fiets pad en liet de systemen van de fiets rustig warmlopen zodat wanneer de tijd daar was ik direct kon beschikken over de verbluffende 0,4 KW die de krachtbron rijk is. Ik wachtte op mijn eerste opponenten, die op dat moment nog in het ongewisse zich verplaatsten door de Betuwe. Ik hoefde niet lang te wachten. In de verte zag ik 2 blauwe vlekken die steeds dichterbij kwamen. Het ANWB stel verplaatste zich kalm over het fietspad in dezelfde richting als ik. Langzaam voerde ik de druk op tot ik nog een meter of 10 achter hen zat. Ik rook de geur van angst en zag de blik van onmacht in de ogen middels het laffe achteruitkijk spiegeltje die het stel op hun fiets had laten monteren. “Das niet goed voor de aerodynamica Boomers!” dacht ik nog. Helaas voor hun, het was te laat, ik bevond mij al in de slipstream. Het was nu tijd. Een schuin glimlachje verscheen in mijn mondhoek terwijl ik de elektromotor tot zijn volle potentie liet komen. De powerbalk op het display lichte op tot het maximum. De euforie werd mij de baas. Manisch lachend zag ik de snelheid oplopen op het display en ik zette de inhaalactie in. Vlak voor ik mij naast het stel positioneerde schreeuw ik nog hysterisch:

Release the Kraken!

Niet twijfelend maar wetend, ik ben nu de koning van het fietspad.

X Rick

Wanneer je een reactie plaatst zal ik deze eerst handmatig goedkeuren om spam tegen te gaan.

Een reactie op “Formule E-bike

  1. Will zegt:

    Rick, geweldig zoals jij het gevoel van het rijden op je e-bike beschrijft…en ja menig een zal zig er in herkennen de weinige keren dat ik op een e-bike heb gereden kwam bij mij ook die overweldigende gevoelens boven van boven alles te staan op dat moment ik moet ze zou er voorbij..heerlijk voor even… maar al vlug erna kwam de realiteit weer boven….de eigen conditie was maar voor even geschikt deze wilde prestatie te dragen… als snel werd ik weer ingehaald…want je moet wel blijven trappen… grt Will

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *