Lief Dagboek,
Mijn vrouw leeft voor paarden.
Op menig verjaardag zal ze grappend verklappen dat ik, de hond en het paard in dezelfde volgorde haar ziel passeren. Maar niets is minder waar. In het eggie staat de knol op 1. En als de hond zich in de betreffende week waarin de vraag gesteld wordt misdraagt, sta ik met stip op 2. Ik sta in ieder geval altijd in de top 3 en dat is ook wat waard.
Om even duidelijk te maken hoe mijn huidige gezinssituatie is
Ik en mijn betere helft bezitten 2 dieren:
1x hond, afkomstig uit Griekenland en dat zegt misschien gelijk al wel alles. Beest is kleiner dan mijn kisten maar heeft de “air” van Hercules. Hij is een echte angstbijter, menig vriend of familielid heeft dit al aan de ledematen mogen ervaren. Volgens de Nederlandse standaard hadden we hem allang naar de slager moeten brengen maar George is wel onze maat. Ondanks serieuze problemen laten wij onze maat niet in de steek en gaan wij met zowel littekens van liefde als angst, verder met elkander.
1x paard, deze knol luistert naar de naam La Jean, als hij zin heeft. Naast eten heeft hij verder weinig interesses. La Jean is van karakter de meest meegaande pater die ik ooit heb leren kennen. Waait met iedere wind mee. Hij zou bij wijze van spreken de grootste NSB’er van het land kunnen zijn om vervolgens te bekennen dat hij nog 140 joden verborgen heeft gehouden onder zijn drinkbak achter de boekenkast. Behalve als de bezetter hem had omgekocht met snoepjes, dan zouden de 140 joden er anders vanaf zijn gekomen. Zo is La Jean, ieders vriend maar vooral van degene met eten.
Eervolle vermelding, we hadden ook een cavia genaamd Pluck Norris. Het duivelsgebroed is ruim 2 jaar geleden op de respectabele leeftijd van 6 en een half jaar heen gegaan naar de eeuwige knaagvelden. Om aldaar tot in de lengte der tijden chagrijnig en kwaad te zijn.
Lang verhaal kort
Ik ben in een paar jaar tijd best wel een dierenvriend geworden. Deels door mijn vrouw maar vooral door mijn “jongens”. Kom ik gelijk bij het moraal van dit al te lange verhaal.
Mijn vrouw gaat graag naar paardenmarkten, uit interesse voor de dieren en de gezelligheid. Uiteraard is het daar niet alleen maar feest en dierenwelzijn. Iedere kist heeft wel rotte appels. Wat dan wel weer jammer is, is dat de kranten bol staan met negatief nieuws over dit soort traditioneel goed georganiseerde markten. Linksgeilend Nederland staat in het holst van de nacht de handelaren al op te wachten als men met hun dieren het terrein opkomen om ze op een foutje te bespeuren. Om dit vervolgens veelvuldig te melden via ieder nieuwsmedium wat voorhanden is.
Ik kan hier een urenlang betoog over houden maar laat ik afsluiten met een simpele vergelijking.
Op ieder tentfeest wat er zomers gehouden wordt, wordt er wel bij een of andere sloeber de tanden uit de bek geslagen. Waarbij het “slachtoffer” aansluitend hardhandig de tent uit geflikkerd wordt. Vervolgens kun je tandloze betrokkene tot in de kleine uurtjes, ogenschijnlijk zielloos, bewonderen naast of achter de tent. Wat mij dan weer opvalt, waar zijn die moraalridders dan? Ik heb afgelopen zomer geen enkel krantenbericht gezien met: “weer een tandloze zatte Henk aangetroffen op tentfeest in Kutje aan de Ijssel, dit moet stoppen!” jij wel?
X Rick
