Lief Dagboek,
Het begint tussen mij, de vrouw en onze hond een jaarlijks terugkerend ritueel te worden, een bezoek aan Center Parcs in januari of februari. Om te ontsnappen aan de depressiviteit van de winter en de kerstdrukte achter te laten, gaan wij 3 nachten bivakkeren in een heerlijk truttig huisje met kleine sauna en een bubbelbad. Ik verander dan ook steevast in een doorsnee toerist. Het eerste wat ik doe als we aankomen op de vrijdagavond, is rennen naar de parksupermarkt om nog snel houtblokken te halen voor het amateur-openhaardje welke standaard in de hut is gebouwd. Vervolgens sta ik nog voordat er überhaupt iets is uitgepakt, bij kamertemperatuur, heel stoer als een inpandige overlever de openhaard aan te blazen. Het moet er vast uitzien als een aflevering van Bear Grills maar dan niet in “the wild” maar bij kamertemperatuur en zonder het drinken van mijn eigen lichaamsvocht maar met een flesje bier.
Het bowling drama
Eigenlijk proberen wij ieder jaar, nog minder te doen in een weekend. Zo zijn we inmiddels gestopt met praten tegen elkaar want dat kost teveel energie welke we beter kunnen gebruiken om in de sauna te hangen om vervolgens uitgeteld in bad te gaan liggen. Het is afzien. Echter willen we wel iets doen tijdens ons verblijf op het toeristenoord. We hebben dit jaar besloten, alweer, om te gaan bowlen. Na het aantrekken van de heerlijk frisse 1800ste hands bowling schoenen, konden we starten. Alvorens ik mij fysiek en mentaal gereed ging maken voor de eerste worp, viel mij iets op. De geur van frikandel speciaal vulde rijkelijk mijn neusgaten. Ik kreeg bijna trek toen ik er tot mijn schok achter kwam dat er nergens een “delleke speciaal” te bekennen was. Nee nee, het bleek een 10 jarig jochie te zijn die lekker in zijn vettige trui zat te zweten op de aangrenzende baan. Ik gaf een beetje over in mijn mond en werd van binnen niet compleet misselijk maar eerder een beetje nijdig. We zitten verdomme in Center Parcs. Water is hier gratis, was gewoon je kutkinderen!
Prima, het was tijd om te gaan gooien. Vol zelfvertrouwen betreed ik de baan, ademend door mijn mond uiteraard. Mijn ogen gaan opzoek naar een geschikte bowling bal voor mijn, ongetwijfeld, weergaloze eerste worp. Mijn ogen konden zoeken wat ze wilden, een geschikte bal was natuurlijk nergens te bekennen. Naast dat het gezin van stinkie naast ons, 80% van de ballen had geclaimd, was er in de gehele hal geen bal te vinden zonder gaten of splinters eraan. Ja, het werd weer “zo’n middag”. Met iets minder zelfvertrouwen maar wel met rechte rug begroef ik mijn duim in de splinters van de bowlingbal. Ik voel een traan opkomen maar ik laat mij niet kennen. We kennen het allemaal, het moment dat je met inferieure spullen moet gaan bowlen/darten/tennissen/klootschieten/ de liefde bedrijven, het is allemaal net wat kutter dan normaal. Daarnaast heeft mijn tegenstander ook last van deze barre omstandigheden. Met de zweetgas aanval van die kleffe 10 jarige foetus naast mij en een hand vol met glasvezelsplinters, is dit niet langer een normale bowlingbaan. Dit is een loopgraaf. Loopgraaf-bowlen.
Ik sta gereed om te vuren. Ik neem mijn beroemde aanloop, compleet met zatte zwiebel aan het eind alvorens het daadwerkelijke werpen begint. Halverwege mijn zwanendans kom ik plots tot stilstand en werp de bal vol gas de goot in. De vloer van de baan was dusdanig afgesleten dat mijn glij-moment vlak voor het werpen, niet mogelijk was. Dit kon je zelfs geen loopgraaf-bowlen meer noemen, dit was de Goelag. Goelag-bowlen.
Mijn tegenstander, ook wel bekend als de vrouw, was een stuk flexibeler en meer gehard voorbereid op de barre omstandigheden op de baan. Ze gooide weleens waar niet de sterren van de hemel maar het was genoeg. Genoeg, om mij te vernederen. Ik had verloren. Maar laten we eerlijk zijn, op deze bowlingbaan zijn sowieso geen winnaars, alleen verliezers.
De wildwaterbaan
Om de vernedering compleet te maken, besloten we een bezoek te brengen aan, jawel, de Aqua Mundo. Lekker in je blote bast midden in januari in een tropisch zwemparadijs vertoeven, het klinkt als de oplossing voor je winterdip. Maar dit is Nederland, ook in een subtropisch zwembad, blijft het Nederland. Terwijl we de eerste meters maken in onze zwemkleren, valt het nogmaals weer eens op, hoe lelijk wij als volk eigenlijk zijn. Ik ben daarom misschien best wel te porren voor een Halal zwembad. Hoeft de rest immers niet naar mijn pens te kijken en ik niet naar de voormalige borsten en hedendaagse kniewarmers van tante Greet.
Het was erg druk, ik hou niet van druktes, ik word daar een beetje kriegel van. Toch besloten we in ieder geval eenmaal de wildwaterbaan af te gaan, altijd leuk! We begaven ons tussen de halfnaakte massa naar het badje welke je naar buiten leidt. Daar aangekomen, stond ik met verbijstering te kijken hoe een eindeloze massa aan lijven en ledematen er per minuut begon aan de afdaling. Het deed een beetje denken aan de slacht van kuikens, met zijn veertigen hup de vleesverwerker in. Ineens schoot het door mijn hoofd dat het geen verkeerde toevoeging zou zijn voor de joelende massa welke zich in een constante stroom over de startlijn perste. Met een cynische glimlach begon ik ook aan de afdaling in de kolkende vleesverwerker, uh wildwaterbaan. Ingehaald door kinderen links en rechts, de ervaring deed 100% denken aan mijn eerdere avontuur alhier. Alleen toen zat er meer water dan mens in de baan , iets wat nu het tegenovergestelde geval was. Ik voelde mij als een slachtoffer in de serie, The Walking Dead, alleen verlost niemand mij uit mijn lijden. Het lijden van joelende kinderen en lompe vaders gaat door tot je eindelijk aan het einde van de baan bent. Daar aangekomen besloten we ons bezoek aan de Aqua Mundo te beëindigen.
Eenmaal terug in ons hutje zijn we maar weer verdergegaan met waar we waren. Hangen in de sauna en het bubbelbad tot ons vel eraf droop. Mijn vel verdampt sowieso beter zonder joelende en of stinkende kinderen en hun behaarde ouders.
Volgend jaar weer!
X Rick
